“Gilbert K. Chesterton gibi iyiliksever ve kibar bir insanın, aynı zamanda olayların dehşetini de duyumsayan anlaşılmaz biri olduğunu iddia etmek şaşır­tıcı olabilir; ama yapıtları, kendi istemi dışında da olsa, bunu doğrular niteliktedir… Yazın sanatı mutluluk biçimlerinden biridir; belki de hiç­bir yazar bana Chesterton’ın yaşattığı kadar mutlu saatler yaşatmamış­tır. İlahi Komedya’ya esin kaynağı olan teolojiyi nasıl […]

Sevda sabah sabah geyik yapmak istemiyordu. Cevap vermedi. Gazeteleri okumaya devam etti. Okuduğu bir üçüncü sayfa habe­ri birdenbire onu altüst etmişti. “Allah kahretsin! Adam öldürülmüş ya!” Korkuyla gazeteyi fırlatıp yerinden kalktı. Sevda ne yapacağını bilmez bir halde muhabir çocuğa baktı. Muhabir çocuk, ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Sevda oda­nın içinde panik halinde dolaşmaya başladı. “İnanamıyorum! Nasıl

Chan, omuzlarını silkti. “Fark etmez. Parmak izleriyle öbür teknik işlemler teoride iyidir ama gerçek hayatta o kadar değil. Tecrübelerim bana insanoğlu üzerinde derin derin düşünmemi söylüyor. İnsan ihtirasları. Bir cinayetin ardında yatan nedir? Nefret, intikam, maktulü susturma isteği. Belki de para hırsı. Her zaman insanoğlunu incelemek gerekiyor.” “Kulağa mantıklı geliyor,” dedi John Quincy. “Çoğunlukla öyledir,”

“Bu tür adamların kalbinde soğuk bir canavar vardır. Johnny bu canavarı hep cansız, kapaksız gözleri ve ağzı düz bir yarıktan ibaret şekilde canlandırmıştı kafasında. Bu canavarı yüzlerce belirsiz, şekilsiz yüzün arasından kendine bakarken görmüş, se­sini duymuş, hatırlarken bile titrediği olaylarda açığa çıkan nef­retine şahit olmuştu. O canavarın bir parçası ruhuna işlemişti.” (Kitaptan) Çağının en önemli