Dibdin’in çalışması, Raymond Chandler gibi devlerle karşılaştırılmayı hak ediyor./Portland Oregonian   Dibdin, suç janrında nadir bulunan bir anlatım yeteneğine sahip. Kanat açmış hayal gücü, kitaplarını okunmaya değer kılıyor./Washington Times Dibdin, şaşırmayacak okuyucuları bile şoka uğratma konusunda yetenekli. Ağza bile alınamayacak şeyleri soğukkanlılıkla ve çarpıcı bir etki yaratarak yazıyor./Ruth Rendell  Michael Dibdin, 11 kitaptan oluşan “Dedektif

Dışarıda bir ayak sesi işittim. Merdivenden yukarı birisi çıkı­yordu. İri ayaklı, kalın ökçeli birisi… Sesi kapıma kadar  geldi, bir anahtar gıcırdadı, kapı aralıklandı, iri bir kaya parçası şeklinde biçimsiz bir kafa, içeri sokuldu. İki yılan gözü bana doğru zehrini akıttı. Sonra yavaşça kapıyı kapadı, kilitledi, yine o ağır yürüyüşüy­le merdivenden indi.  (Kitaptan) “Üç gayretli araştırmacı

Savcı, kabarık dolgulu sandalyesinde arkaya yaslanarak bu yeni çalışanına baktı.   “Bütün bunları nasıl olup da düşünebildin?” diye sordu hayret dolu bir sesle. Bay Reeder üzüntüyle başını salladı. “Bende bir tür sapkınlık var,” dedi. “Çok büyük bir talihsizlik ama ne yazık ki doğru. Her şeyde kötülük görüyorum. Kuruyan gül fidanlarında, at nallarında, hatta şiirde bile.

“…Selanik’ten kaçmamış olsa idim o caniler dayımı, o zavallı veliyy-i nimetimi öldürebilecekler miydi? Validen kahrından helak olur muydu? Ah! Ben, ben, bu cinayetlere, bu felaketlere hep ben sebebiyet verdim… Elini göğsüne koy! Vicdanına müracaat et, düşün, doğru söyle… Cani mi, masum mu?” (Kitaptan) “Üç gayretli araştırmacı akademisyen Seval Şahin, Didem Ardalı Büyükarman ve Banu Öztürk, Tübitak’a

“Haydar Cemil Bey bunu söylerken cüzdanından bir zarf çı­kardı. Bunun içinde yarısı yırtık yirmi liralık bir banknot vardı. Haydar Cemil Bey cebinden bir kibrit çıkardı… Yaktı ve alevini bu banknotun arkasında gezdirmeye ve kâğıdı ısıtmaya başladı. Kâğıt ısındıkça üzerinde garip birtakım yazılar peyda oluyordu. Nihayet bu yazılar o kadar bariz bir şekil aldı ki Hurşid

“Bir adaletsizlik düşmanı olarak doğdum. En körpe yıllarımdan iti­baren ne zaman hasta birini görsem, Tanrı’ya karşı deliye döner­dim ve ne zaman yoksulların acılarını görsem de, insanlara karşı. Fakirin kuru ekmeği, leziz yemeklerimi yemek için oturduğumda boğazıma takılırdı ve sakat çocuklar beni ağlatırdı. Tüm bunlarda soylu olmayan ne vardı ki? Yine de bakın görün, bu düşünceler

“Dehşet mi? Hayır. Bu tür bir saatin zembereği durduğunda, benim için neşter ile incelenecek, ustaca yapılmış bir mekanizma parçasından başka bir şey değildir. Kan artık soğuk ve akmıyorsa, bundan böyle insan kanı değildir; ten bir kere ölünce, artık sev­gililerimizde arzuladığımız ve dostlarımızda takdir ettiğimiz ten değildir. Letafet, çekicilik,  korku, hepsi de can veren ruhla birlikte